DWUSETLECIE BIBLIOFILSKIEGO TEZAURUSA

Biblioteka Towarzystwa Naukowego Płockiego należy do tych historycznych książnic Rzeczypospolitej, które znajdując się poza głównymi metropoliami są omijane przez większość badaczy i bibliofilów. W konsekwencji jej zbiory nigdy nie zostały dostatecznie rozpoznane i spopularyzowane, sankcjonując stan ich marginalizacji w świadomości społecznej. W rzeczywistości zaś owa placówka przechowuje niezwykle bogatą kolekcję zabytkowych ksiąg i innych artefaktów, spośród których wiele zasługuje na miano cymeliów w wymiarze polskim i światowym.

Znakomitą okazją by publicznie zaprezentować to, co w zbiorach Towarzystwa najcenniejsze i najpiękniejsze, stała się dwusetna rocznica jego założenia, przypadająca na rok 2020. Wybór padł na symboliczną liczbę dwustu obiektów od IX do końca XVIII w., co z jednej strony odzwierciedla dzieje tej instytucji i jej wkład w kulturę narodową, a z drugiej obrazuje ogrom wartości historycznej jej zbiorów. Przygotowania do wystawy ujawniły specyficzne oblicze zbiorów TNP, polegające na ich wybitnie kolekcjonerskim charakterze. Ujawnia się to w treści i formie woluminów, wśród których znaczny procent stanowią druki z przeróżnych dziedzin humanistyki odznaczające się wysokimi walorami estetycznymi. Znamienny jest też bardzo dobry stan zachowania wielu woluminów (komplety rycin, brak zabrudzeń i uszkodzeń mechanicznych, pierwotne oprawy). Ów stan rzeczy jest owocem pasji bibliofilskiej Gustawa Zielińskiego (†1881), który zgromadził w rezydencji w Skępem ponad 19 tysięcy druków, niemal 1500 map, ponad 20 atlasów, bliżej nieokreśloną liczbę rysunków i rycin oraz ponad 400 tomów archiwum rodzinnego, nie licząc zbiorów archeologicznych, artystycznych i numizmatycznych. Na początku XX w. kolekcja ta trafiła do TNP, gdzie niemal nieuszczuplona znajduje się do dziś. Należy też wspomnieć o wielu członkach Towarzystwa, którzy na przestrzeni XIX i XX w. darowali mu swe kolekcje lub pojedyncze – ale wyborne – księgi.

Wobec ogromu dzieł pięknych i efektownych, zdecydowano się na wyodrębnienie wśród nich dziesięciu kategorii (rękopisy i autografy, dokumenty, inkunabuły, druki XVI, XVII oraz XVIII w., kartografia, oprawy książkowe, proweniencje, jak również plocciana). Pozwala to zwiedzającemu na swoistą wędrówkę przez dzieje kultury rękopiśmiennej i drukarstwa wraz z bliskimi im dziedzinami plastyki (iluminatorstwo, grafika) oraz rzemiosła (papiernictwo, introligatorstwo).

Wystawa "Dwieście artefaktów na dwusetlecie Towarzystwa Naukowego Płockiego" prezentowana jest w Muzeum Mazowieckim w Płocku od października 2020 do stycznia 2021 roku. Jej fragmenty chcemy zaprezentować Państwu w formie wirtualnej.

Koncepcja merytoryczna wystawy: Arkadiusz Wagner
Kuratorzy wystawy: Arkadiusz Wagner we współpracy z Barbarą Rydzewską i Grażyną Szumlicką-Rychlik
Redakcja językowa: Zbigniew Chlewiński
Fotografie: Adam Łukawski
Oprawa plastyczna wystawy – Katarzyna Bąkowska-Roszkowska, Laura Dyczko
Nadzór konserwatorski – Szymon Zaremba
Wystawie towarzyszy katalog do nabycia w Muzeum Mazowieckim w Płocku przy ul. Tumskiej 8.

Rękopisy i autografy

W Bibliotece TNP znajduje się relatywnie skromny zbiór rękopisów, co nie znaczy by brakowało w niej przykładów średniowiecznej sztuki pisma i iluminacji książkowej. Najstarszym z nich jest karta Biblii z IX-X w., której tekst zapisano tzw. minuskułą karolińską. Okazałym dziełem z epoki gotyckiej jest karta z księgi liturgicznej, zapełniona pięciolinią z notacją i tekstem pieśni wraz z iluminowanym inicjałem. Setki średniowiecznych rękopisów tworzą tzw. makulaturę introligatorską czyli pergaminowe kodeksy, których karty, bądź ich pocięte fragmenty wykorzystano jako obleczenia okładzin i wyklejki. W klimat rodzimego renesansu wprowadza list Andrzeja Frycza Modrzewskiego z 1547 r. Doniosłą rangę historyczną ma tom Akt Tomickiego z XVI w., zawierający teksty dyplomatyczne z czasów ostatnich Jagiellonów. Zabytkami sarmackiej kultury piśmienniczej są: odpis Satyr Krzysztofa Opalińskiego, oraz wolumin tzw. sylw (silva rerum) z tekstami o rozmaitych aspektach życia – od bieżącej polityki do recept zielarskich. Rękopisy XVIII w. reprezentuje list królewicza Karola Krystiana Wettyna do przyjaciela, zawiadamiający o śmierci ojca, króla Augusta III.

Galeria

Pozycja 1
Dowiedz się więcej
Pozycja 2
Dowiedz się więcej
Pozycja 3
Dowiedz się więcej
Pozycja 4
Dowiedz się więcej
Pozycja 5
Dowiedz się więcej

Dokumenty

Spośród około stu zabytków średniowiecznej i nowożytnej dyplomatyki, jakie znajdują się w Bibliotece TNP, na wystawę wybrano 15 egzemplarzy obrazujących ewolucję form dokumentów w Polsce na przestrzeni XIV-XVIII w. Najstarszy wśród nich jest dokument pergaminowy z 1316 r. dotyczący klasztoru cysterskiego w Sulejowie. Okazalszą formę mają dwa dokumenty z 1478 i 1490 r., rozpoczynające się wykaligrafowanymi inicjałami. Stosowne miejsce zarezerwowano dla paru pism królewskich: z dynastią Jagiellońską wiążą się dwa dokumenty z podpisami i pieczęcią króla Zygmunta Augusta. Pierwszym jest pokwitowanie wystawione w 1548 r. Sewerynowi Bonerowi, a drugim potwierdzenie odbioru 3 tysięcy florenów, które władca pożyczył od Konstantego Carneadesa. Z rządami Wazów wiąże się wykaligrafowana nominacja Stefana Paca na pisarza Wielkiego Księstwa Litewskiego, oraz list Jana Kazimierza do Adama Macieja Sakowicza. Wśród dokumentów związanych z rządami Sasów na polskim tronie na wyróżnienie zasługuje niewielki dokument Augusta II pisany po polsku. Czasy Stanisława Augusta Poniatowskiego reprezentuje m.in. uniwersał z 1773 r., natomiast Insurekcję Kościuszkowską – przepustka wystawiona przez samego naczelnika powstania.

Galeria

Pozycja 1
Dowiedz się więcej
Pozycja 2
Dowiedz się więcej
Pozycja 3
Dowiedz się więcej
Pozycja 4
Dowiedz się więcej
Pozycja 5
Dowiedz się więcej

Inkunabuły

Wśród około stu inkunabułów w Bibliotece TNP figuruje znaczna liczba dzieł wielkiej rzadkości, idącej w parze z wczesną metryką. Najcenniejszy z polskiej perspektywy jest egzemplarz Expositio super toto Psalterio Joannesa de Turrecrematy, wydany około 1475 r. w Krakowie prawdopodobnie przez Kaspara Straubego. Dzieło to sytuuje się u początków drukarstwa na ziemiach polskich, co sprawia, że egzemplarz płocki należy do prawdziwych skarbów narodowej kultury. Wyróżnikiem dwóch pozycji z lat 70.-80. XV w. jest dekoracja iluminatorska, obejmująca inicjały i wici rozchodzące się po marginesach kart. Dziełem obrazującym zagrożenie ekspansją Imperium Osmańskiego jest Tractatus qui dam de Turcis (Norymberga, 1481). Z ośrodka norymberskiego pochodzą też druki wydane w słynnym przedsiębiorstwie Antona Kobergera, w tym okazały tom  Reformation der Stadt Nürnberg (1481) z całostronicową ryciną. Przykładem renesansowej szaty ilustracyjnej jest La Commedia Dantego z 1487 r.: całostronicowe kompozycje otoczono w niej ramkami drzeworytniczymi przedstawiającymi antykizujące ornamenty. Przegląd paleotypów zamyka pokaźny egzemplarz Biblii wydrukowany w 1498 r. w Bazylei.

Galeria

Pozycja 1
Dowiedz się więcej
Pozycja 2
Dowiedz się więcej
Pozycja 3
Dowiedz się więcej
Pozycja 4
Dowiedz się więcej
Pozycja 5
Dowiedz się więcej

Druki XVI wieku

Tę część wystawy otwierają dwa druki ze sławnej weneckiej oficyny Alda Manucjusza, będące przykładami wykwintnego drukarstwa humanistycznego. Przesuwanie się w ciągu XVI w. centrum europejskiej typografii z Italii do Francji unaocznia druk z liońskiej oficyny Guillaume Rouille’a. W tym samym czasie, gdy we Włoszech i Francji niepodzielnie panowała książka renesansowa, w kręgu niemieckim nowatorskie rozwiązania wciąż ścierały się z tradycją gotycką. Uzmysławia to urodziwa strasburska Postylla Johannesa Geiler von Kaysersberga (1522) z licznymi, ręcznie kolorowanymi drzeworytami. Przegląd polskich dokonań typograficznych rozpoczynają słynne Statuty Łaskiego z 1506 r. Oprócz tego na wystawie znalazła się rzadka edycja z oficyny Floriana Unglera oraz słynne druki Hieronima Wietora, w tym Chronica Polonorum Macieja Miechowity (1521).

 Wyrazem rosnącego znaczenia Polski na arenie międzynarodowej w XVI stuleciu były zachodnioeuropejskie dzieła przybliżające czytelnikom ów kraj rozciągający się na rubieżach kontynentu (np. augsburskie wydanie Tractatus de duabus Sarmatiis Miechowity z 1518 r.). Zachodnie oficyny były też miejscem publikacji prac polskich autorów, jak De revolutionibus orbium coelestium Mikołaja Kopernika, które ukazało się w 1543 r. w Norymberdze. Doskonały stan zachowania egzemplarza płockiego był niegdyś przyczyną wręcz powątpiewań w jego autentyczność (!). Wśród zagranicznych wydawców bodaj najaktywniejszym kooperantem polskich pisarzy był bazylejski impresor Johannes Oporinus, toteż na wystawie znalazło się jedno z najsłynniejszych jego wytworów – De origine et rebus gestis Polonorum Marcina Kromera w pierwodruku z 1555 r. Równie interesujące jest kilka słynnych i bogato ilustrowanych dzieł, jak np. Żywoty artystów Giorgio Vasariego w wydaniu z 1568 r., czy też przebogato ilustrowany wzornik architektoniczny Wendela Dietterlina, opublikowany w 1598 r. Przegląd książek z tego wieku kończy kilka pozycji unikatowych jak Historia żałosna a straszliwa o Franciszku Spierze Stanisława Murzynowskiego (Królewiec, 1551).

Galeria

Pozycja 1
Dowiedz się więcej
Pozycja 2
Dowiedz się więcej
Pozycja 3
Dowiedz się więcej
Pozycja 4
Dowiedz się więcej
Pozycja 5
Dowiedz się więcej

Druki XVII wieku

W zbiorach TNP znajduje się bogaty zbiór najcenniejszych i najelegantszych dzieł polskiej typografii oraz grafiki książkowej z czasów baroku. Ich przegląd rozpoczyna Hierosolymitana Peregrinatio Mikołaja Krzysztofa Radziwiłła (Braniewo, 1601). Kilka kolejnych druków obrazuje wszechstronność płockiej kolekcji, jak np. doskonale zachowany egzemplarz dzieła Faustyna Socyna z ariańskiej oficyny w Rakowie czy pisma zebrane Jana Kochanowskiego, opublikowane w Krakowie w 1617 r. Szereg druków znalazło się na wystawie ze względu na interesującą szatę ilustracyjną, jak np. Przysłowia mów potocznych Andrzeja Maksymiliana Fredry w krakowskiej edycji z 1660 r. Odosobnioną pozycją jest druk wydany w Rydze w 1602 r., z finezyjnym, kaligraficznym frontyspisem. W dziejach polskiej literatury trudno jednak o druki, których frontyspisy prezentowałyby się równie okazale co w gdańskiej firmie wydawniczej Georga Förstera (na wystawie znalazło się ich kilka przykładów). Do arcydzieł rodzimego drukarstwa i grafiki książkowej należą prace Jana Heweliusza, w tym pośmiertny tom Prodromus astronomiæ, zawierający zestaw rozkładanych plansz miedziorytniczych.

 Z postacią  Macieja Kazimierza Sarbiewskiego wiąże się antwerpski druk Lyricorum libri IV z 1632 r., którego frontyspis wykonano według projektu Pietera Paula Rubensa. Wytworem słynnej lejdejskiej oficyny Elzewirów jest kieszonkowy druk Respublica, sive Status Regni Poloniae z 1627 r. Oprócz tego na wystawę wybrano kilka innych, bogato ilustrowanych poloniców jak np. Rerum polonicarum Reinholda Heidensteina. Portrety Wazów widnieją w okazałym albumie wielkoformatowych plansz pt. Principum christianorum stemmata (1612). Z Rzeczpospolitą wiąże się też kilka barokowych druków dotyczących zagadnień militarnych: słynne dzieło Samuela Pufendorfa o wojennych sukcesach Karola Gustawa (Norymberga, 1693), traktat toruńczyka Adama Freytaga o architekturze militarnej (Lejda, 1635), oraz Kazimierza Siemienowicza o artylerii (Amsterdam, 1650). Wielką rzadkością jest traktat artyleryjski Georga Schreibera pt. Buchsenmeister-Discurs, wydany w Brzegu w 1656 r.

Piękno szaty graficznej znamionuje wiele innych dzieł siedemnastowiecznych, jak La Gierusalemme liberata Torquatto Tasso (Genua, 1617) r., Icones Biblicae Veteris et Novi Testamenti (Norymberga, 1680) z kilkuset akwafortowymi scenami biblijnymi, czy Les hommes illustres Charlesa Perraulta (Paryż, 1696-1700) z ponad setką portretów autorstwa wybitnych francuskich sztycharzy. Rekomendacją dla wartości kolekcjonerskiej tego dzieła może być jego pochodzenie z kolekcji rodziny Rotschildów. Arcydziełem typografii i grafiki książkowej jest traktat anatomiczny Govarda Bidloo pt. Anatomia humani corporis w pierwodruku z 1685 r. Nie mniejszą przyjemność daje oglądanie podróżniczego dzieła Arnolda Montanusa o Japonii (Amsterdam, 1670) czy słynnej Topografii Matthäusa Meriana. Imponującymi rozmiarami i urodą plansz miedziorytniczych zachwyca dwutomowe dzieło Theatrum Sabaudiae z 1682 r.

Galeria

Pozycja 1
Dowiedz się więcej
Pozycja 2
Dowiedz się więcej
Pozycja 3
Dowiedz się więcej
Pozycja 4
Dowiedz się więcej
Pozycja 5
Dowiedz się więcej

Druki XVIII wieku

Znamienna dla XVIII stulecia supremacja kultury francuskiej w Europie nie ominęła też produkcji książki. Nie dziwi przeto, że na wystawie znalazły się dzieła takie jak ekskluzywny album graficznych reprodukcji medali poświęconych Ludwikowi XIV, opublikowany w 1723 r. w paryskiej Imprimerie Royale. Jednym z kilku poloniców zachodnioeuropejskich jest Historiae Morborum (Brescia, 1741) ozdobiona portretem królewicza Fryderyka Krystiana i mająca oprawę z superekslibrisem Wettynów.  

Rozwój nauk w XVIII stuleciu owocował niezliczonymi publikacjami, w których kompetencje badawcze ich autorów połączono z rozmachem szaty typograficznej i graficznej. Do najpiękniejszych wśród nich należą atlasy przyrodnicze, jak słynny Herbarium Blackwellianum Elisabeth Blackwell. Jego płocki egzemplarz został starannie pokolorowany i opatrzony polskojęzycznymi nazwami roślin. Smaczkiem kolekcjonerskim jest niewielkie wydanie Regul der fünf Ordnungen Jacopo Barozziego da Vignola, którego plansze wypreparowano z woluminu i wklejono na nowe karty obok rysunków budowli z odręcznymi komentarzami po niemiecku. Wyrazem klasycyzującego prądu w sztuce książki jest arcydzieło typografii i grafiki: czterotomowa edycja Les métamorphoses d’Ovide wydana w Paryżu w latach 1767-1771. Wysmakowany frontyspis ma niewielki druk poświęcony Marii Leszczyńskiej, wydany w Paryżu w 1773 r. Wśród wielkoformatowych albumów rycin z widokami warto odnotować Les delices de Paris et de ses environs, wydany w Paryżu w 1753 r. Żadne dzieło tego rodzaju w zbiorach Towarzystwa nie może się jednak równać wartością kolekcjonerską z teką osiemdziesięciu grafik Francisco Goi pt. Los Caprichos w pierwszym wydaniu z 1799 r. Przegląd dokonań europejskiego drukarstwa i rytownictwa dopełnia dzieło Charlesa de Fossé pt. Idees d’un militaire ze słynnej oficyny François-Ambroise Didota. Szczególnym walorem tej publikacji są tablice Louis-Marin Bonnet’a, opracowane w rzadkiej i szlachetniej technice zwanej „sposobem pastelowym”. Na wystawę wybrano też numer pre-feministycznego czasopisma dla kobiet „The Female Spectator” wydawanego w Londynie od lat 40. XVIII w.

Bogactwu ilościowemu wytworów polskiego drukarstwa XVIII stulecia towarzyszy niemal bez wyjątku skromność ich szaty edytorskiej. Pamiętać jednak należy, że wiele z tych publikacji było nośnikiem postępowych, oświeceniowych treści, wobec których na znaczeniu tracą wszelkie niedociągnięcia wydawnicze. Wśród nich poczesne miejsce zajmuje Głos wolny wolność ubezpieczający wiązany ze Stanisławem Leszczyńskim, czy też Powrót posła Juliana Ursyna Niemcewicza. Próbkę ówczesnej publicystyki stanowią Uwagi o związku interessów Polski z interessami politycznemi europejskich mocarstw oraz paszkwil Na Hersztow Targowickich. Inne dzieła, jak  Podróż do Turek y Egiptu Jana Potockiego (Warszawa 1789) i Zbiór potrzebnieyszych wiadomości porządkiem alfabetu ułożonych Ignacego Krasickiego (Warszawa 1781), są interesującymi przyczynkami do kultury rodzimych elit intelektualnych. Do najelegantszych rodzimych wydawnictw tamtego czasu należą Sielanki polskie z 1778 r.

Galeria

Pozycja 1
Dowiedz się więcej
Pozycja 2
Dowiedz się więcej
Pozycja 3
Dowiedz się więcej
Pozycja 4
Dowiedz się więcej
Pozycja 5
Dowiedz się więcej

Kartografia

Eksponowaną pozycję w tym dziale zajmują atlasy geograficzne z XVI-XVIII w., reprezentujące wiele czołowych europejskich oficyn wydawniczych. Niektóre z nich odznaczają się niezwykłą urodą, zawdzięczaną tyleż doskonałości sztycharskiego opracowania co ręcznemu kolorowaniu; inne imponują ogromnymi rozmiarami i oryginalnymi, kunsztownymi oprawami. Jednym z nich jest potężny atlas Gerarda Mercatora w amsterdamskiej edycji z 1607 r. Wprost kolosalnymi rozmiarami wyróżnia się atlas pt. Hydrographie françoise, opublikowany w Paryżu w 1772 r. Niejako na drugim biegunie sytuuje się kieszonkowy Atlas dziecinny z warszawskiej oficyny Grölla (1772). Do efektownych poloniców należą ręcznie sporządzone Mappy Hrabstwa Bialskiego z folwarkami y wsiami do niego należącemi z 1781 r.

Galeria

Pozycja 1
Dowiedz się więcej
Pozycja 2
Dowiedz się więcej
Pozycja 3
Dowiedz się więcej
Pozycja 4
Dowiedz się więcej
Pozycja 5
Dowiedz się więcej

Oprawy książkowe

Na wystawę wybrano 20 dzieł introligatorskich o wysokich walorach historycznych i artystycznych, umożliwiających prześledzenie historii tej dziedziny rzemiosła w Polsce i Europie. Epokę późnogotycką reprezentuje m.in. świetnie zachowana „oprawa kobergerowska”, wykonana w Norymberdze. Na grunt późnośredniowiecznego Krakowa przenosi dzieło Introligatora z Banderolą „maria hilf”, natomiast do renesansowej Italii – anonimowa oprawa wykonana po 1510 r. Inne dzieła przynależą do renesansu środkowoeuropejskiego, co objawia się dominacją tzw. dekoracji radełkowej. Wyrazem orientalnych wpływów jest polska oprawa ze schyłku XVI w., stylowi manierystycznemu podlega zaś oprawa czeska z 1610 r. Szlachetną, jedwabną i aksamitną, materią obleczenia wyróżniają się dwie oprawy z XVII w. Natomiast barokowym rozmachem zachwyca „oprawa wachlarzowa” wykonana prawdopodobnie w Paryżu. Przejawem adaptacji francuskich wzorców jest niemiecka oprawa z końca XVII lub początku XVIII w. Erę rokoka w introligatorstwie reprezentują dwie oprawy à dentelle. Kilka opraw ma skórzane obleczenie pokryte efektowną marmoryzacją, różniącą się kształtem i barwą plam. Trzy ostatnie dzieła ze schyłku XVIII stulecia przynależą już do klasycyzmu. Na jednym z nich świadczy o tym ornament wzorowany na fryzach świątyń greckich oraz tzw. meander. Przegląd ten zamyka oprawa druku powstałego pod patronatem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, co upamiętnia jego herb na okładzinie.

Galeria

Pozycja 1
Dowiedz się więcej
Pozycja 2
Dowiedz się więcej
Pozycja 3
Dowiedz się więcej
Pozycja 4
Dowiedz się więcej
Pozycja 5
Dowiedz się więcej

Proweniencje

Najstarszym, prezentowanym na wystawie, znakiem własnościowym księgi jest anonimowy superekslibris w formie pieczęci, wyciśnięty na gotyckiej oprawie inkunabułu z 1480 r. O kilkadziesiąt lat późniejsze są superekslibrisy herbowe króla Zygmunta Augusta oraz wybitnego bibliofila, Jana Łaskiego młodszego. Jedynym księgoznakiem z XVII stulecia jest skromny superekslibris napisowy z 1671 r. Liczne i cenne przykłady znaków własnościowych pochodzą zaś z następnego stulecia: należą do nich zwłaszcza graficzne ekslibrisy, które wklejono na wewnętrzną stronę okładzin. Takim jest np. miedziorytniczy ekslibris Józefa Sapiehy, Jana Fryderyka Sapiehy, biskupa kamienieckiego Mikołaja Dembowskiego oraz Józefa Andrzeja Załuskiego. O ostatniej indywidualności rodzimej kultury przypomina parę druków, których strony tytułowe oznaczono pieczątką „I. A. ZALVSKI”. W kategorii zaluscianów mieści się też drukowany katalog Biblioteki Załuskich z 1752 r., który na stronie tytułowej ma kaligraficzny wpis donacyjny dla biskupa warmińskiego Adama Stanisława Grabowskiego. Dwa inne ekslibrisy przywołują niegdyś potężny księgozbiór magnacki Radziwiłłów w Nieświeżu.

Interesujące przykłady księgoznaków wiążą się też z osiemnastowiecznymi bibliofilami spoza Rzeczypospolitej, jak np. rokokowy ekslibris Wrocławianina, Hieronymusa Scholtza. Do charakterystycznej kategorii ekslibrisów z widokami wnętrz bibliotecznych należy księgoznak Zachariasa Conrada Uffenbacha. Odosobnionym oznaczeniem własności księgi jest pieczątka lakowa dyplomaty z kręgu Stanisława Augusta Poniatowskiego, Scipiona Piattoli’ego. Epokę klasycyzmu reprezentuje m.in. nieznany z literatury ekslibris Marii i Benedykta Morykonich, ukazujący damę odpoczywającą pod drzewem i trzymającą tablicę z napisem.

Galeria

Pozycja 1
Dowiedz się więcej
Pozycja 2
Dowiedz się więcej
Pozycja 3
Dowiedz się więcej
Pozycja 4
Dowiedz się więcej
Pozycja 5
Dowiedz się więcej

Plocciana

Trudno wyobrazić sobie, ażeby na płockiej wystawie miało zabraknąć przynajmniej paru artefaktów związanych z tym miastem. Toteż na ekspozycję wybrano kilka obiektów wysokiej rangi historycznej, przywołujących ważne postaci, instytucje oraz wydarzenia w dziejach miasta. Najstarszym z nich jest wolumin w renesansowej oprawie z superekslibrisem Jakuba Uchańskiego jako dziekana katedralnego płockiego. Na innej oprawie, oznaczonej datą „1568”, widnieje herb Płocka. Sylwetkę biskupa płockiego Piotra Myszkowskiego przywołuje dokument z 1571 r. Epokę kontrreformacji reprezentuje okazały druk antwerpski z 1643 r., zawierający pisma biskupa płockiego, Stanisława Łubieńskiego. Ostatnim ploccianum jest dokument pergaminowy, jaki w 1786 r. wystawił król Stanisław August Poniatowski celem potwierdzenia praw cechowych dla tego miasta.

Galeria

Pozycja 1
Dowiedz się więcej
Pozycja 2
Dowiedz się więcej
Pozycja 3
Dowiedz się więcej
Pozycja 4
Dowiedz się więcej
Pozycja 5
Dowiedz się więcej